Waar wilden we ook al weer een assembler voor?

Voor het afhandelen van interrupts in high level is het het simpelst
om de normale interrupts te gebruiken. Hierin worden alle
registers gesaved.

Wanneer we nu het code address (xt) van een high level woord invullen
in de vector voor een interrupt, wordt dat woord om te beginnen
normaal uitgevoerd. Het is immers code.

Pas bij het beeindigen gaat er iets fout.
Het laatste code woord van een high level executie is
CODE EXIT  PULU, (& Y& )S,              \ Haal y van de stack
        JMP, [] ,R++ Y     ( next)      \ Jump naar deze y met autoincrement.
Ik gebruik mijn assembler notatie.
De y waar naartoe gesprongen wordt is de low level interpreter
pointer toen ons woord werd aangeroepen. Dit slaat nergens meer op.

Als we een woordje maken
CODE EXITI PULU, (& Y& )S,    \ Haal y van de stack
        RTI,     ( next)      \ Return from interrupt

kunnen we zo een interrupt routine maken

: toggle-led    LEDS @ 1 XOR LEDS !  EXITI ;

De ; zet er een extra EXIT bij en ook Y wordt twee keer gesaved
en teruggezet,  maar dat mag de reet niet roesten.

(De fast interrupts werken goed samen met een assembler routine:
CODE AAP
    PSHS, (& A& )S,
        LDA, ## LEDS ##,
        XORA, #| 1 CO,
        STA, ## LEDS ##,
    PULS, (& A& )S,
RTI,
ENDCODE
)

kan je de EXITI er bij maken Frans? En SWI2 ergens in ram laten wijzen,
anders kunnen we nog niets testen.

Groetjes Albert.